Św. Kinga urodziła się w 1234 r., była córką króla Węgier Beli IV, została poślubiona księciu sandomierskiemu Bolesławowi Wstydliwemu. Święta karmiła biedaków, opiekowała się kobietami, które spodziewały się potomstwa, fundowała kościoły, osobiście angażowała się w sprawy sądowe, aby bronić sierot, wdów i ubogich. Wspierała także męża w podejmowaniu trudnych decyzji. W 1257 r. Bolesław Wstydliwy przekazał jej ziemię sądecką wraz z pełnią książęcej władzy. Św. Kinga zmarła 24 lipca 1292 r. W 1999 r. została kanonizowana przez Jana Pawła II, który przybył do Starego Sącza. Szczątki św. Kingi spoczywają w klasztorze starosądeckim, który księżna ufundowała i do którego wstąpiła po śmierci męża.  Kinga jako dziecko  przeżyła dwa najazdy Tatarów z 1241 oraz 1259 roku. Trzeci najazd mongolskich najeźdźców w 1287 roku księżna przetrwała wraz z siostrami zakonnymi dzięki ucieczce,  z ufundowanego przez nią po śmierci Bolesława klasztoru klarysek w Starym Sączu, do zamku w Pieninach. Najprawdopodobniej księżna już wcześniej zleciła wybudowanie zamku na ewentualność kolejnego najazdu tatarskiego.